Interview

Robert den Expert - interview over aankoop oude juwelen

Zaken doen door mensen gelukkig te maken, dat is het hoofdkenmerk van de boeiende job van Rob van Beurden, in Antwerpen vooral gekend onder zijn advertentienaam "Robert den Expert". Bij Robert den Expert kan u terecht wanneer u wilt weten wat die juwelen waard zijn die al jaren in de kast liggen. Van Beurden geeft een gratis taxatie en koopt -als u dat wil- de stukken ook aan. In een sector die niet uitblinkt in transparantie, schittert Robert den Expert in betrouwbaarheid. Hij gelooft in overeind blijven als handelaar door eerlijk zaken te doen. Het levert vaak emotionele momenten op wanneer klanten horen wat die oude kettinkjes, ringen en broches nog waard zijn. Hun geluk is niet te schatten.

Robert: Dat ik gratis taxaties wil uitvoeren, is eigenlijk begonnen bij een ervaring die een vriendin van mijn moeder, in de 80, heeft gehad bij het verkopen van juwelen. Ze voelde zich daarbij flink bedonderd. Ik ben dan eens gaan rondhoren, heb zelf de proef op de som genomen en het bleek dat de aankoop van oude juwelen eigenlijk grotendeels in handen is van een groep handelaars waarbij je je al ongemakkelijk voelt om er binnen te stappen. Ik kwam er ook achter dat met name oudere mensen geen enkel zicht hebben op wat een gram is, of wat het waard is. Toen ben ik begonnen met gratis taxaties en heb die aanpak ook via het internet gelanceerd. Nu komen mensen uit heel Europa. Doorgaans kost de taxatie van een juweel, als iemand het al kan schatten, tussen de halve en anderhalve procent bij een juwelier. Wij doen dat gratis. Waarom doe ik dat? Omdat uiteindelijk toch drie op vier mensen aan mij verkopen. Maar ik help hen met evenveel plezier als ze niet willen verkopen en alleen benieuwd waren.

U haalt aan wat velen al vermoeden: er hangt een louche kantje aan de sector. Hoe onderscheidt u zich daarvan? Hoe weten we of u betrouwbaar bent?

Robert: In de eerste plaats ben ik adviseur. En omdat ik adviseur ben, schept dat al een bepaalde band. Tegelijk word ik er ook beter van als mensen aan mij verkopen. Maar ik zal met evenveel gemak zeggen: verkoop dit niet aan me. Vermaak dat tot iets anders, of geef het door. Heb je een dochter, of een kleindochter, hou het dan bij. Je zult er later ooit iemand een groot plezier mee doen. Ik zal ook niet alles inkopen aan smeltwaarde. Ik zal waar nodig zeggen dat iets nog een tweedehandswaarde heeft. Dat betekent dat een stuk buiten het gewicht van de stenen en het goud nog wel iets kan opbrengen op een veiling. Ook bij die verkoop wil ik mensen helpen.

U profileert zich als een go-between, een soort van notaris in de sector van diamant en edelstenen. Zakelijk, correct. Dat houdt in dat u ook wel eens mensen zal moeten teleurstellen, wanneer de werkelijke waarde van een stuk niet beantwoordt aan de emotionele waarde of met verwachtingen die mensen hebben.

Robert: Het gebeurt dat mensen iets duur hebben gekocht, wat uiteindelijk niet zo veel waard is. Iets dat voor 100 is gekocht bijvoorbeeld en dat ik taxeer op 25 - 30. Ik heb al klanten gehad die zeiden: "Ik dacht dat we bij een expert zaten" en alles inpakten en vertrokken. Die konden de klik niet maken dat ze zich totaal miskocht hadden. De grootste drama’s spelen zich af in juli - augustus, bij mensen die op vakantie gaan naar sommige landen rond het Middellandse zeegebied en daar impulsaankopen doen. Toeristen worden er vaak geleid - door het hotel, of door een reisagent- naar een marmeren paleis waar juweliers zijn gehuisvest. Die juweliers verkopen aan prijzen tot een tienvoud van de werkelijke waarde. De meeste mensen die dan achteraf hier komen, zeggen: "We dachten het wel. De maffe formule in met name één van die landen, is dat veel van die verkopers 10 procent accepteren als aanbetaling en verwachten dat de mensen bij thuiskomst het saldo storten. Dus vaak is het kwaad nog niet geschied, gelukkig.

Van waar haalt u uw expertise, bestaan daar opleidingen voor?

Robert: Nee. Ik heb mijn ondertussen 40 jaar ervaring. Hoe ouder een diamantair is, hoe groter de database in zijn hoofd en hoe groter zijn kennis en expertise. Dit is een heel ontoegankelijke, ondoorzichtige sector. Zelfs veel juweliers hebben nauwelijks zicht op wat iets precies waard is. Alleen de 1.500 diamantairs wereldwijd kunnen een steen herkennen, kwalificeren en daar een prijs op plakken. Dat zijn maar 1.500 mensen wereldwijd. Dat is dus een unieke kennis. Maar door het gebrek aan transparantie zijn mensen vaak overgeleverd aan juweliers en gaan ze uiteindelijk liever naar een Tiffanys, goed wetende dat ze 2 tot 3 keer de prijs betalen. Maar zo kopen ze zich wel een vorm van gemoedsrust. Wat ik doe met mijn expertise is in feite de deur openzetten naar de keuken van deze industrie en zeggen: "Voilà, zo werkt het. Dit is het, dit is de werkelijke waarde. U hebt waarschijnlijk ooit een groter bedrag betaald, maar daarin zit natuurlijk het maakloon, de meerwaarde, de winst van de juwelier en de BTW. Dus die kan je al vergeten." Bij uurwerken hebben alle A-merken eventueel nog een meerwaarde: Rolex, Cartier, Vacheron-Constantin, Jaeger Le Coultre, Patek Philippe, ... Maar de B-merken: de Omegas en noem ze maar op, dat is bijna allemaal smeltwaarde. Hoewel die horloges ooit veel geld hebben gekost. En zo leg ik het aan bijna iedere klant uit. En dat is voor de meeste mensen heel helder en begrijpelijk. Maar soms zit er natuurlijk ook een emotionele waarde aan een stuk en dan willen ze het enkel weten. Of ze komen hier bijvoorbeeld als ze 2 dochters hebben en ze willen nu al "met warme hand" schenken, zoals ze zeggen, in de plaats van later "met koude hand". Dan willen mensen nu al een waardebepaling van elk stuk, zodat het later eerlijk kan worden verdeeld aan de dochters, om twist te voorkomen. Of het wordt nu al te gelde gemaakt, omdat bijvoorbeeld de moeder of de bomma weet dat de kinderen het toch niet zullen dragen. En daarom verzilveren ze het liever en geven cash aan de kinderen.

Zit er geen risico in om nu een waarde te bepalen voor later? De markt evolueert toch, misschien is over 10 jaar de situatie weer anders.

Robert: In verhouding zal dat ongeveer hetzelfde evolueren. Als ik twee hoopjes maak, dan zijn die twee hoopjes over 10 jaar nog allebei evenveel waard. Geëvolueerd misschien, maar in verhouding hetzelfde.

Ik kan me voorstellen dat u op die manier ook veel verhalen binnen krijgt.

Robert: Absoluut. Vergeet niet dat als mensen naar een juwelier gaan, ze dat doen omdat ze die juwelier vertrouwen. Er was een tijdje geleden een peiling in Amerika over de betrouwbaarheid van beroepen. En helemaal onderaan die lijst stonden juweliers. Nog juist boven advocaten. Die werden het minst betrouwbaar geacht. Dus als er dan een vertrouwensband ontstaat, om welke reden dan ook, dan gaan de boeken helemaal open. Dan vertellen klanten alles: wat ze hebben, hoe ze het ooit hebben gekregen... Je kunt het vergelijken met een dokter. Als je je dokter vertrouwt en de dokter zegt: "Het is je nier", dan zal dat wel, he. Dan ga je ervan uit dat dat zo is.

Bestaat er een soort van controleorgaan, om het kaf van koren te scheiden? Een koepelorganisatie, of een controlemechanisme in de sector?

Robert: Het meest tastbare daarin is dat ik lid ben van de Diamantbeurs. Dan ben je een van die 1.500 mensen. Dan maak je deel uit van een wereldwijde federatie. Omdat ik niet van vader op zoon in dit vak ben gestapt, heeft het bij mij 13 jaar van deliberatie gekost vooraleer ik werd aangenomen. En de leden van de beurs, die lopen op eierschalen, hoor. Mocht mijnheer X hiernaast iets verkeerds doen, dan zal het hem worst wezen. Maar doe ik als lid van de beurs iets verkeerds, dan ben ik verbrand van Dubai tot New York tot Johannesburg tot Antwerpen, en dat binnen de 24 uur. Dat lidmaatschap van een van de diamantbeurzen wereldwijd is een zeer belangrijke factor. Maar dan nog komt het uiteindelijk neer op het gevoel dat een klant bij je heeft. Dat is zoals bij mijn dokter: die man voelt professioneel aan, dus ik kan en wil hem vertrouwen.

Moet ik die Beurs zien als een soort vakorganisatie?

Robert: Die beurs is een erkenning dat je een diamanthandelaar bent en dat je aan alles voldoet om dat te doen. Niet alleen technisch, maar ook financieel. Je moet kredietwaardig zijn. En je mag nooit iets hebben mispeuterd. Je moet een smetteloze achtergrond hebben, professioneel, maar ook daarbuiten. Zeker met wat er bijvoorbeeld is gebeurd met de problematiek van "conflict diamonds", of "blood diamonds". Wij worden met de loep bekeken door de overheid en zelfs door de Verenigde Naties met wie wij een Charter hebben. Dus wij, die 1.500 handelaars, moeten echt werken conform alle overeenkomsten die de VN heeft gemaakt.

Dan hebt u er toch veel voor over gehad om te volharden als correct handelaar in een sector met een kwalijke reputatie. Waar zit de voldoening?

Robert: Mijn grootste passie is het overdragen van kennis. Op de middelbare school zeiden ze: "Die jongen moet onderwijzer worden. Ik heb eigenlijk nooit veel voldoening gehad bij het verkopen van diamanten. Weet je, ik steun ook een school in India voor geestelijk gehandicapte kinderen. Een steen van 1.000 Dollar, daarin zie ik een kind dat 4 jaar lang voorzien kan worden van medicijnen, van scholing en van opvang. Dus de enige functie die diamant heeft, is een emotionele functie, waar mensen duizenden euros voor betalen. Ik vind dat nog altijd verbazingwekkend, but it pays the bills. De passie haal ik uit de kennisoverdracht. In feite combineer ik mijn passie met zaken doen. Want uiteindelijk verkopen de meeste mensen wel. En dan kan ik doorverkopen met een winstmarge. Iedereen wint.

U steunt die school in India. Dus van elk stuk dat hier wordt verhandeld...

Robert: Gaat er een deel naar India. Zo kun je het zeggen. Van elk stuk dat hier wordt gekocht of verkocht, gaat er een deel naar daar.

Als we het dan hebben over de stukken die u aankoopt. Wie komt zoal naar u toe?

Robert: Weet je wie er naar hier komt? Dat zijn eenvoudige mensen. Mensen die door de jaren heen juwelen hebben verzameld, van hun moeder, hun grootmoeder, van zichzelf, noem maar op. Die mensen zijn niet ongevoelig voor wat ze lezen in de krant over de goudprijzen. De kinderen willen het niet en dan willen ze het te gelde maken. Om het weg te geven, maar ook heel vaak om de rekeningen te betalen. Laatst had ik hier nog een ouder koppel. Ik deed een spelletje met hen. Wat ze bijhadden, was een handje vol. Ik schrijf achter mijn hand een bedrag op en vraag aan hen: "Wat denk je zelf?" En ik voelde al dat ze het niet doorhadden. Ze zeggen: "250, 275 euro?" Ik zeg: "Het is 4.650 euro." Zij is beginnen huilen. Die mensen zagen er heel deftig uit, maar wat bleek? Al vier maanden was de wasmachine kapot. En ze hadden geen middelen om een nieuwe wasmachine te kopen. Dus die zijn meteen naar Vandenborre gegaan en hebben een nieuwe wasmachine gekocht. Ik zie toch ook vaak noodzaak bij klanten, noodzaak om spulletjes te verkopen.

Er was ook een familie die vanuit Madrid naar hier kwam, want grootmoeder had een 7- of 8 karaats steen nagelaten aan haar 6 kinderen. En in de beleving van die kinderen moest die steen wel een miljoen euro waard zijn. Maar niemand vertrouwde mekaar. Dus die waren allemaal naar hier gekomen, met het vliegtuig. Ik had de loep niet eens niet nodig. Ik zei meteen tegen hen: Das geen echte. En iedereen keek elkaar aan: wie heeft die steen het laatst gehad? En toen heb ik wel met de loep gekeken en ik zag dat die steen nooit uit zijn zetting was geweest. Dat zou ik zien. Die steen is nooit echt geweest. Daarmee konden ze terug naar Madrid. Dat gebeurt dus ook. Maar het kan ook andersom. Soms denken mensen dat een horloge of een steen niks waard is en dan blijkt die toch nog goed te zijn voor 1.000 euro. Ik denk dat er geen week voorbij gaat of we hebben wel twee of drie mensen die met tranen van geluk het pand verlaten. En dan voel je ook hun noodzaak. Want dat gaat niet om bedragen van 10.000 euro, maar om 1.000 of 2.000 euro. Dan voel je dat veel van die mensen behoeftig zijn. Voor hen voelt het alsof ze de Lotto hebben gewonnen. En dat schept een enorm plezier in mijn werk.

Maar het valt mij op dat met name 70-plussers er geen idee van hebben wat iets waard is. Je kan vandaag al heel wat te weten komen via het internet, maar de meeste 70-plussers hebben die finesse niet om zoveel onderzoek te doen op het net om te weten wat een steen waard is. Daar wordt wel misbruik van gemaakt. Iemand in de branche weet snel of hij 1.000 of 3.000 euro in handen heeft. Eén van truukjes is dan om eerst aan de mensen te vragen: "Wat denkt u zelf? Of te zeggen: "Ik denk dat hier wel 500 euro in zit. Aan de hand van de reactie van de klant wordt er uiteindelijk maar 700 of 800 euro uitgekeerd, terwijl wat hij bijheeft er misschien wel 5.000 waard is. Dat gebeurt. En dat is boeverij.

Het gemiddelde profiel van een klant zijn mensen die komen met een medaillonnetje, of een Sint-Christoffeltje en nog een munt in een kadertje, of een oud uurwerk waarvan de wijzerplaat te klein is om nog te kunnen zien hoe laat het is en dat 60-70 gram weegt. Maar dat soort dingen maakt de rekening. Kijk (haalt zakje boven met wat ringen, kettinkjes een medaillon met een teken van de dierenriem) dat is van een aankoop van deze week. Je ziet zelf ook: het is allemaal oud. 90 procent is om te smelten. Maar het is wel goud, dat heb ik getest. Het is samen zo"n 350 gram. Dus uiteindelijk ligt hier wel 12-13000 euro met die "rommel". Het gebeurt vaak dat mensen met zo iets komen en schrikken van wat ze ervoor krijgen. Vorige week nog: een dame die kwam met haar dochter. Die dochter moest één hand vasthouden en ik de andere. We dachten dat ze een hartaanval kreeg toen ze het resultaat aanhoorde.

Ook gouden kiezen komen binnen. En ook die zijn nog iets waard. Er kwam hier een man en die had de kiezen van zijn hele familie bewaard, van zijn voorouders, en die kreeg zo toch nog 300 of 400 euro.

Ik leg mensen ook uit wat de evolutie is van goud. Waarom het nu juist wel of juist niet een goed moment is om te verkopen. Maar ook ik heb natuurlijk geen kristallen bol. Maar ik kan wel iets vertellen op basis van de resultaten uit het verleden.

Ik kom ook bij mensen thuis. Dat heet dan "Robert op Reis". Ik ben eens geweest bij een dame... zij was 150 - 160 kilo. Ze kon niet meer bewegen. En ze zegt: "Manneke, in dat kastje, in die suikerpot, pak daar maar eens uit wat daar in zit. Dat was een stapeltje met enorm veel verschillende stukken: Zuid-Amerikaans goud, nepgoud, echt goud,... Ik zeg haar: "Het lukt me niet om dat te waarderen met het materiaal dat ik bijheb." En zij zegt: "Manneke, pak het mee." Ik: "Weet je het zeker?" Zij: "Ja, pak het mee."

Diezelfde dag heb ik haar nog 4.600 euro gebracht. Zij dacht dat het 300 of 400 zou worden. Ik ben ook ooit geweest in een piepklein huisje in Deurne. En daar was een dame alleen, bang. Ze durfde niet op straat met die juwelen. En op tafel lagen er drie ringetjes. En eerlijk gezegd was ik toen niet blij. Ik had lang in de file gestaan, het was vrijdagnamiddag en ik zag dat ik was gekomen om 15 euro te verdienen. Maar vooruit dan maar. Ik plaagde haar nog door te zeggen: "Jij durft nogal om mij hier thuis uit te nodigen, want je weet tenslotte niet wie ik ben. Maar ze vertrouwde mij, want ik was van "Radio Minerva". Ze had mijn reclamespot gehoord. En uiteindelijk kwam er uit elke la wel iets tevoorschijn en heb ik daar voor 7.000 euro gekocht. Maar ze wilde eerst even testen wie er binnen kwam. Ach, het is niet iets koel zakelijks. Het is een momentum dat ik heb met de klanten, of dat de klant heeft samen met mij. En twee, drie keer per week voel ik me het mannetje van de Lotto. Dan heb ik het voorrecht om mensen heel aangenaam te verrassen. Dat gevoel is onbeschrijflijk.

U koopt aan en verkoopt zelf weer. Waar gaat het dan naartoe?

Robert: het meeste gaat naar een smelterij. Het goud dat ik aankoop, laat ons zeggen dat ik vandaag aankoop aan een zekere dagprijs euro. Als ik een kilo heb, verkoop ik dat door aan een grote smelterij. Er zit ongeveer een euro per gram verdienste in. Dat klinkt weinig. Maar op een kilo, en daar zit je toch vrij snel, is dat 1.000 euro. Dat loopt snel op. En de stukken die ik inneem, zijn doorgaans gekocht -als er niet te veel maakloon in zit- aan de helft van die waarde. Dus de meeste mensen die hier komen, doen profijt. Als ze een stuk hebben, een broche, waar enorm veel maakloon in zit, tja dat ben je kwijt natuurlijk. Tenzij dat stuk weer zo uitzonderlijk mooi of dateert bv. uit de Art Deco periode, dat het een toegevoegde waarde heeft op een veiling.

U adverteert op verschillende radiozenders?

Niet iedereen heeft de publiciteit goed begrepen. Dus heel veel mensen komen hier met ... (keramiek, cameras, bankbiljetten...) er wordt zoveel aangeboden dat ik overweeg om een soort partnership te zoeken met iemand ... Want wat ik ook daar begrijp is dat dat meeste opkopers die worden uitgenodigd naar zo"n huis, bijna automatisch hetzelfde zinnetje zeggen: mevrouw ik zal het meenemen en ik zal u niks aanrekenen. En dat is boeverij. Mensen weten niet bijvoorbeeld dat hun zwaar achterhaalde eiken interieur dat daar in China nu wel veel geld voor wordt betaald. Dat gaat in containers naar China en dat wordt daar best goed verkocht. Terwijl de opkoper zegt: ik zal niks rekenen als ik het voor u oplaadt. Laten we ons geen illusies maken. Waarschijnlijk is 80-90 procent onverkoopbaar. Om de simpele reden dat de generatie na hen alles aan heeft. Maar er is wel degelijk een gedeelte dat zijn waarde heeft. En waarvan jij en ik kunnen googelen op E-bay zien aan hoeveel zo"n stuk werd verkocht. Maar oudere mensen hebben daar geen zicht op

Toch zal het niet evident zijn om je staande te houden als correcte handelaar. De sector heeft nu eenmaal een bepaalde reputatie.

Tja, deels eigen schuld, dikke bult, omdat ze zichzelf zo ontransparant mogelijk maken. Aan de basis van dat gebrek aan transparantie ligt het feit dat het ook allemaal familiebedrijven zijn. En je kunt het van buitenaf misschien halen tot secretaresse, of boekhouder, of loopjongen, maar daar stopt het. Want de functies in de keuken zijn alleen voorbestemd voor zonen en neven. En hoe langer ik in het vak zit, hoe meer ik begrijp dat dat gebrek aan transparantie altijd heeft gewerkt in het voordeel van de prijsbepaling. Nu, door de opkomst van het internet is alles wat meer transparant geworden. Maar nog niet voor iedereen, want de meeste 70-plussers hebben die finesse niet om zoveel onderzoek te doen op het net om te weten wat een steen waard is.

U rolt dan in dat vak en hoe bouw je dan kennis op, want er is geen opleiding, zegt u.

Er is een opleiding om stenen te leren sorteren en om stenen te herkennen. Maar bij diamant is het zo: "every diamond is a fingerprint". Dus elke diamant die ik zie, is weer een nieuwe en unieke steen. Met een bepaald slijpsel, grootte, kleur, zuiverheid, of een positie van de onzuiverheid die uniek is ten opzichte van alle voorgaande stenen die ik heb gezien. En dat maakt het vak fascinerend. Maar ik blijf het toch zien als handelswaar en niet als een juweel. Ik heb niet die emotionele voeling met juwelen.

En dat is niet te min voor u, dat ze weer eens met zulke kleinigheden komen? Ik kan me voorstellen dat je dat na zoveel jaren wel hebt gehad.

Nee, zeker niet. Want aan 100 gram zit je snel en dat is al 3.500-3.800 euro (begin 2023). Dus als ik daar mijn procent op pak... 100 euro is vrij snel verdiend. In tegenstelling tot opkopers neem ik ook de stenen in. En proberen een meerwaarde te halen uit stukken die uniek zijn.

Als u koopt van mensen, waar gaat het dan naartoe. Hebt u vaste kanalen om te verkopen?

Ga er maar vanuit dat 90 procent enkel smeltwaarde heeft. Het enige wat nog een meerwaarde heeft, zijn juwelen van tussen 1910 en 1930, de Art Deco periode. Of stukken die gesigneerd zijn door bv Cartier, of Van Cleef & Arpels. En Rolex? Een Rolex vandaag door mij gekocht is binnen de maand weer verkocht.

De stap om uw oud goud, oude juwelen en oude diamanten te verkopen is eenvoudig:
U belt Robert den expert op het nummer 03.2269393 en maakt een afspraak (enkel op weekdagen) om uw juwelen geheel vrijblijvend in Antwerpen te laten taxeren.